τῶν δὲ πειρατῶν ὁ ἔξαρχος Κόρυμβος ἐκαλεῖτο, ὅς νεανίας μέγας φοβερὸς τὸ βλέμμα ἦν | | |
ἀγαγὼν δὲ ἡμᾶς ὅποι θέλεις, ἀπόδου ἡμᾶς ἑνὶ δεσπότῃ | | |
κόμη ἦν αὐτῷ αὐχμηρὰ καθειμένη | | |
τοὺς ἀντιμαχομένους ἀποκτείνειν | | |
παρώρμουν δὲ ὡς φορτίον ἔχοντες | | |
τοὺς δὲ ἄλλους ἄγειν εἰς Φοινίκην πραθησομένους | | |
διέγνωσαν οὖν ἐπιθέμενοι τοὺς μὲν ... ἀποκτείνειν | | |
ἐφίστανται δὴ αὐτοῖς οἱ περὶ τὸν Κόρυμβον ἐλαυνομένῃ τῇ νηὶ σὺν ὀξύτητι πολλῇ | | |
ἀνεπήδησαν ἐπὶ τὴν ναῦν ὡπλισμένοι, τὰ ξίφη γυμνὰ ἔχοντες | | |
καὶ λαβόμενοι τῶν γονάτων αὐτοῦ ... ἔφασαν | | |
ἔτυχον ἐν Ῥόδῳ πειραταὶ παρορμοῦντες αὐτοῖς | | |
ταῦτα δὲ πειρατῶν βουλευσαμένων, τὰ μὲν πρῶτα παρέπλεον ἡσυχῆ | | |